"Ειμαστε εν τελει μοναχικες σκιες
επανω σε διαφανο καμβα,
πιτσιλιες διαγαλαξιακες,
διεστραμμενου ζωγραφου,
κρατωντας με το κουλο του χερι,
πανακριβο, μυριοβουτιγμενο Ρεμπραντ,
παιζει.
Αερικα και νεραϊδων ευχες ειμαστε
και ενος θεου Αλχημιστη,
καλπικο δημιουργημα,
μα καταντησαμε μοναχοι μας, αναξιοι, φθαρτοι.
Τρυπαμε τις φλεβες μας με τα ιδια μας
τα χερια κι ανοιγουμε λοβοτομες-
κακωσεις κρανιοεγκεφαλικες-μηπως
και ζησουμε εικονικα στα ονειρα μας.
Μη με ρωτας γιατι στερευουν τα ποταμια,
ρωτα τις πετρες σα φανουν στον ουρανο,
μη με φωναξεις να σου γιατρευω τις πληγες,
σαν φανουν τα μαυρα κορακια, καταμαυρα,
να κατασπαραξουν οτι σαθρο
ονειρευτηκες."
Πητερ Παν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου