Αδιαζω ερωτηματικα και θλιμενα χαμογελα απο το στομαχι μου.
Σε κοιμισμένους δρομους που ο φοβος ξερει καλα να νανουριζει
εκτροχιαζομαι
ουρλιαζω συνθηματα στα ονειρα σας ευχες να γινουν εφιαλτες.
Και δεν ξερω ουτε καν ποια ειμαι για να ουρλιαξω και το ονομα μου
χαμενη μεσα σε αισθηματα
-οχι συναισθηματα γιατι κανεις δεν ενιωσε μαζι με μενα-
χαμενη...
σε κατι
ανυπαρκτα πρωινα αφου κανεις δεν ξυπνησε ακομα.
2 σχόλια:
They are rattling breakfast plates in basement kitchens,
And along the trampled edges of the street
I am aware of the damp souls of housemaids
Sprouting despondently at area gates.
The brown waves of fog toss up to me
Twisted faces from the bottom of the street,
And tear from a passer-by with muddy skirts
An aimless smile that hovers in the air
And vanishes along the level of the roofs.
(T. S. Eliot - Morning At The Window)
"κάθε πρώι ξυπνάω ώστε να μπορέσω να περιμένω την νύχτα" είχα ακούσει κάποιον να λέει. δεν θυμάμαι που δεν θυμάμαι ποιόν απλά θυμάμαι τα λόγια του.
η νύχτα έχει να πεί πολλά. το πιστεύω αυτό. συνέχισε.
καλή σου νύχτα.
Δημοσίευση σχολίου