Snuff reality

Τα πιο αχρωμα βραδια συνειδητοποιω πως η σκια μου στεκεται στο τοιχο και απο τα ακρα της σταζει μπογια.

Πως στο απεναντι διαμερισμα ολο το χρωμα το εχουν κλεισει στο συρταρι και αυτο ουρλιαζει μα κανεις δεν το ακουει,
ολοι απουσιαζουν χωμενοι σε ενα τηλεοπτικο παρον.

Πως στο παρακατω στενο βρωμικα ποδια και πεινασμενα χερια σκεπαζονται με το περιθωριο για να μην κρυωνουν κι αποψε.

Πως η αληθεια μου δεν βρισκεται στα λαμπερα ρουχα και βαψιματα (σας), γιατι μολις ξεπληρωσουν το χρεος τους ξεφτιζουν σαν να μην υπηρξαν ποτε.

Πως καποιοι καποτε-τωρα-για παντα χαιρονται να πιστευουν πως η εξουσια ντυνεται με ελευθερια, χωρις να βλεπουν πως η εξουσια την σκοτωνει.

Πως παντα θα υπαρχει εκεινο το πληθος ματιων να παρακολουθει απο την γωνια του υποδυομενο ενα χαμογελαστο κοινο.