Split our night-roads

Δεν θα το γραψω με λεξεις απλες
δεν με νοιαζει αν κανείς δεν καταλαβει
το γραφω για μενα
για σενα
και δεν θελω ουτε κι εσυ να το καταλαβεις,
γι' αυτο.
Καμια φορα σου μιλαω και δεν ειναι που μιλαω σε 'σενα
αλλα σε καθε ξεχασμενο θελω που εκανα πιο δικο μου απο ποτε.
Δεν ειναι που εγω τραβαω με πεινασμενα χερια με λυσσασμενη σαρκα
κομματια για να ενωσω το παζλ μου,
ειναι που κι εσυ τραβας ασπρες γραμμες
ηρωινη απομακρυνσης
να την ποθω επειδη ποτε δεν θα την εχω.
Ανοιγεις συραγγες αυτοχειρος εκτελεσης
να ανατιναζεις στα κρυφα καθε συναισθημα που τυχον γεννιεται
να βλεπω καπνους οταν χαραζει,
προειδοποιηση οτι πριν βγει ο ηλιος
πρεπει να ντυθω
να μαζεψω τα τελευταια σκουπιδια μου
-κομματια εαυτου τα λεω τετοιες ωρες-
και να παω παρακατω.
Να χτυπησω αποθηκες που ποτε δεν θα ανοιξουν
και τελος
να μαθω
πως
πρεπει να κλεισω
ε-γ-ω
την δικια μου.
Αρκετο κρυο μου εδωσα.
Θα με ζεστανω με την δικη μου φωτια..
χωρις καπνους
χωρις υπογειες ανατιναξεις...
μονο με ενα σπιρτο
αποτελεσμα ξεχωριστης πορειας υπαρξεων.


*Αυτο που καμια φορα πληγωνει ειναι πως
το μονοπατι σου, στο διαλεξαν αλλοι
για να μην περπατας στο δικο τους


Φωτο:http://nerdynotdirty.deviantart.com/art/there-are-roads-in-our-shoes-94047459

(My) Paranoia

Αποπειρες σφαγης
να ξεσκισουμε με καθε αιχμηρο ψεμα
μια ζωη γεματη ταινιες πραγματικοτητας
Κυριακη μεσανυχτα στο repeat
μηπως και δεν ξημερωσει Δευτερα αυριο.
Κατεστραμμενα θολα τζαμια
να μην βλεπουμε μπροστα
να σπαμε πανω τους
να ποναμε
να νιωθουμε ξυπνιοι
για λιγα δευτερολεπτα..
οσα χρειαζονται για να σκουπισουμε τα αιματα
να μαζεψουμε τα γυαλια
και να πιουμε στο βραδυ που ποτε δεν υπηρξε.
Φτιαχνω μια ντουλαπα με αναμνησεις με βρωμικα ρουχα τρυπια απ τον καιρο
να τα φοραω και να γυριζω στους δρομους που μετα θανατον θα στοιχιωνω.
Ακομα κι αν ολα τα ονειρα μας εχουν χρωμα φοβου, εγω θα τα βαψω μπορω και τοτε θα ξυπνησω.

Just a happy end (!)

Να σπαω πανω στην αμμο
εκατομμυρια βλεμματα αχορταγης ηδονης
πετσετες και ιδρωτες να σκεπαζουν βρωμικα κορμια
κι ενα μεγαλο επαναλαμβανομενο σημερα
να στεκεται ομπρελα σε καθε καμμενο χερι και ποδι και μυαλο.

Ανοιγω τα χερια να σας πνιξω
μα εχετε τεραστια κεφαλια
αποθεματα ανυπαρκτης σκεψης,
τροφη για καθε διεστραμμενο συμφερον....



*φωτο: acollagebehindmyeyes.blogspot.com

Missed some fairies out-there

"Ειμαστε εν τελει μοναχικες σκιες
επανω σε διαφανο καμβα,
πιτσιλιες διαγαλαξιακες,
διεστραμμενου ζωγραφου,
κρατωντας με το κουλο του χερι,
πανακριβο, μυριοβουτιγμενο Ρεμπραντ,
παιζει.
Αερικα και νεραϊδων ευχες ειμαστε
και ενος θεου Αλχημιστη,
καλπικο δημιουργημα,
μα καταντησαμε μοναχοι μας, αναξιοι, φθαρτοι.
Τρυπαμε τις φλεβες μας με τα ιδια μας
τα χερια κι ανοιγουμε λοβοτομες-
κακωσεις κρανιοεγκεφαλικες-μηπως
και ζησουμε εικονικα στα ονειρα μας.
Μη με ρωτας γιατι στερευουν τα ποταμια,
ρωτα τις πετρες σα φανουν στον ουρανο,
μη με φωναξεις να σου γιατρευω τις πληγες,
σαν φανουν τα μαυρα κορακια, καταμαυρα,
να κατασπαραξουν οτι σαθρο
ονειρευτηκες."

Πητερ Παν.