Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ατιτλο. Τιποτα πιο Αληθινο.


Καθε φορα το ιδιο
ενα καναλι που γυρνα ξανα και ξανα
για να το βλεπω καθε που νομιζω πως τα καταφερα
και δεν ειναι ολα το ιδιο πια.

Και δεν ειναι ρε γαμωτο που θελω να ειμαι δυνατη,
ειναι που θελω να μην ποναω αλλο.

Μονο θρηνους και πληγες
ουτοπιες και ψεματα,
να με παταω κατω να με σερνω να με γδυνω,
-μπροστα σας-
οπως εμαθα καποτε και δεν ειχα καταλαβει ποσο θα μετανιωνω τωρα.
Να καταστρεφομαι
να μοιραζομαι
να χανομαι στη ζωη
να ξεσκιζω αναμνησεις ορια ποτα νυχτες τελη κοσμους πραγματικοτητες
να με διαλυω -και να με ξαναφτιαχνεις-
να ουρλιαζω να ξεφτελιζομαι να κομματιαζομαι
να φτυνω αιμα αδιακοπα-αμετακλητα-διψασμενα.


Γιατι καθε βραδυ που μεθαω
ξερω πως ολες μου οι ζωες θα ειναι ιδιες.
Και δεν με νοιαζει να πινω μεχρι να ξεχασω...
να πινω μεχρι να γινω ενα με μενα.
Αληθινη.
Αιωνια.
Ζωντανη.


**Η Εικονα απο ποιημα της Κ.Γ.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Always that Fucking end


Ειναι ολοι οσοι εχουν χερια
για να αναβουν τον θανατο
και να σβηνουν ζωες.



Να τα καψουμε ολα.
Να εχουμε ασπρο και μαυρο να βλεπουμε
γιατι και τα πολλα χρωματα κουραζουν.
Να μας νοιαζει το τωρα και το ψευτικο μετα.
Να λεμε αληθειες
οτι καθε πρωι χαμογελαμε βλεποντας αθωα προσωπα στον καθρεφτη
οτι αγαπαμε θαλασσες και βουνα γιατι μας προσδιδουν αλλη μια αθωοτητα αυτα τα λογια
οτι θα διναμε ακομα και τα λεφτα μας σε οσους μας χρειαζονται
οτι ποναμε που αυριο θα ξυπνησουμε και δεν θα εχουμε να δωσουμε αερα στα παιδια μας να αναπνεουν.

Και ψεματα.
Μοναχα ψεματα.
Να λεμε πως καθε πραξη μας κρυβει κοινο συμφερον
πως ποτε δεν ζηταμε ανταλλαγματα για ο,τι κανουμε
πως μια μερα θα ανοιξουμε την πορτα και θα ζησουμε λιτα
πως δεν εχουν χρωμα υπουλο τα βραδια μας
και πως ποτε δεν θα πατησουμε ανασες για να επεκτεινουμε τον χωρο μας.

Εχω κι αλλα να πω
μα καθετι βουλιαζει οταν το γραφω.

Ματαιοτητα.

Καθε πρωι που θα κοιταμε απο το παραθυρο
το πρασινο θα φευγει,
το μπλε θα σαπιζει ,
και καθε ανασα μας θα βρωμαει καμενη ζωη.

Καθε φορα που θα ζηταμε αερα
το οξυγονο θα γινεται δηλητηριο.

Και καθε λεπτο που θα ουρλιαζω ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ
θα ξερω πως μετα απο μια παυση παντα υπαρχει η συνεχεια...

Ολοι εδω λοιπον,
σε ενα τελος που μοιαζει μαυρη αρχη
να πεταμε σκουπιδια σε ενα επαναλαμβανομενο αυριο
και καθε φορα που καποιος μας πληγωνει
να περιμενουμε ποτε θα το ξανακανει.....

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

"And i often wonder why?" stories: Part 1 (η συνεχεια..)

Να ανοιγω τα ματια να τα τριβω να τα κραταω με τα δαχτυλα
για να δω
να πω οτι ειδα
να πω οτι βλεπω.
Καθε χρωματιστο ψεμα ή αληθεια,
καθε δικο μου και δικο σου σημερα και αυριο,
ετσι οπως ονομαζουμε ολα τα επαναλαμβανομενα "επειδη"
για καθε προσωπικη δικαιολογια προσωπικης υπερασπισης.
Και ειμαι αραγε σχιζοφρενης που ειστε απλα χαρτινοι και ψευτικοι?


Ενα μεγαλο κενο να σας χωραει ολους
με σπασμενα γυαλια οι ενοχες σας απο το παραθυρο που προσπαθειτε να ξεφυγετε.

Σχιζοφρενεια.

Ειναι το κενο σας
ή μηπως
εγω μεσα σ αυτο?
Κι αν ειναι το κενο τοτε ειμαι κι εγω σχιζοφρενης που ειμαι μεσα του.
Κι αν δεν ειμαι μεσα του
τοτε παλι ειμαι για σας, ακριβως επειδη ξεφυγα?


Το να μην πιστευω πλεον σε καθετι που ακουω με κανει παραλογη
"να περπαταω παραλογη σε αντεστραμμενη λογικη"**
μπορεις να με πεις σχιζοφρενη, ναι.
Παιρνω χαρτι και σας φτιαχνω οπως εγω θελω

να απεχετε απο μενα

να μην βρωμαω τσιγαρα αμφιβολιες ψεματα ουτοπιες μονοχρωμες εικονες λεφτα και μονοτονες ταχυπαλμιες.
Να λεω πως δεν εχετε ματια χερια ποδια μυαλα
αλλα ουρες και αφθονους χωρους αποθηκευσης ολων αυτων που σας γεμιζουν πληρωμενη ζωη.

Να μαθαινεις νεα,
ειδησεις τα λενε,
νεα για ποιον? καποιος εκανε κατι? κατι νεο?καινουργιο?διαφορετικο?
και πως το ξερεις στα αληθεια?
και τι ειναι αληθεια?
και γιατι να το πιστεψεις? και τι σε νοιαζει εσενα να το πιστεψεις?
και ποιος θα οφεληθει απο αυτο το νεο?το καινουργιο το διαφορετικο?
και ποσο "κοστισε" για να το μαθεις εσυ? ωχ συγγνωμη για να γινει ηθελα να πω..
κι αν μαθεις μονο ενα κομματι απο αυτο, γιατι ποτε δεν το εμαθες ολοκληρο?
και αν σε ρωτησουν την γνωμη σου τι θα απαντησεις?
και που θα την βασισεις? στην μιση αληθεια που θα ξερεις ή σ αυτη που δεν θα μαθεις ποτε?
και μπλα μπλα μπλα παραλογες ερωτησεις.
Αν δεν ησουν εκει να το δεις τι να πιστεψεις...?
αλλα ακομα κι αν ησουν μπορεις να πιστεψεις αυτον που το εκανε? γιατι το εκανε...?
ο,τι κι αν εκανε...

Και ειναι ο καταραμενος αυτος κυκλος που σε κυνηγαει
να εισαι πανω του μεσα του
να ξεφευγεις και να σε δειχνουν με το δαχτυλο
με ενα βρωμικο σαπισμενο δαχτυλο
γεματο παγωμενες ισιες γραμμες για να μην κανουν στροφες και ζαλιστουν.


**Λογια της Κ.Γωγου