Cansada

Δεν ξερω γιατι δεν γραφω πια.

Σα να πεταξα σε ενα υπογειο ολο το φανταστικο μου ειναι,

να το κλειδωσα καλα

και να εμεινα τωρα πια με ενα σωμα. Υπαρκτο. Τρομακτικα αληθινο. Στεγνο. Και Ανεργο!

Το κακο ειναι πως αρχιζω να γινομαι ωμη χωρις νυχτερινα περιτυλιγματα.

Ποσο το μισω αυτο.

Βρισκομαι σε αναζητηση “μπορω”, γιατι τα “θελω” ειναι ηδη γνωστα και δεν τα καταφερνουν μονα τους.

Νευριαζω με την εντονη απουσια μου,

αλλα πως να ξεκλειδωσεις ετσι ευκολα υπογεια που κρεμονται αραχνιασμενες ανασφαλειες απ' εξω

και στοιχειωμενοι συμβιβασμοι...?

Καληνυχτα.

Lo poco que somos…

«Μαζί σου ωρίμασα.

Άνοιξα κρανία στα δυο και ξεχύθηκα σε πράξεις αιώνιας υποσχόμενης ελευθερίας.

"Δεν είναι οι άνθρωποι φυλακές" μου είπες κι εγώ σε ακουσα και τα ‘μπλεξα με όσους μου έτυχαν. "Δεν είμαστε όλοι από πυλό" σκέφτηκα και είχα λάθος. Κολλησες στο δρόμο μου μια μέρα που έβρεχε, έχασες λογική και παπούτσια ασφαλείας σου και τώρα γυρνάς ξυπόλητος, μα νομίζω ότι σ’ αρέσει.

Παραλληλα βαδιζουμε, μπλεκομαστε τα βραδια, χερια-μαλλια-αποστασεις-ανασες

και το πρωι τα ματια εχουν γεμισει και σταζουν ιδρωτες οικειότητας»

Αν ηθελα καπως να μοιαζουν οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν ετσι.

Sin dinero todos seríamos ricos...

Ερχεται το τελος ή η αρχη...?

Μαλλον πως τιποτα απο τα δυο.
Απλα συνεχιζουμε στον ιδιο κυκλο.

---

Κι αλλη παυση.

Με μαζευω να με βαλω σε χαρτι αυτη τη φορα.

Μια μεγαααλη καληνυχτα για να καλυψω τα κενα.

Respuesta...(?)

Βαριες περιφρασεις για να εξηγουμε τι μας συμβαινει, να τα μπερδευουμε ολα για να μην μας μαθει ποτε ο αλλος. Τυποποιημενα καλαειμαιεσυ? γιατι φοβομαστε να σπασουμε με την αληθεια μας αυτον τον αιωνιο παγο. Θα σε τρομαξω αν σου πω πως χθες ηταν ολα απαισια και πως δεν θελω να σου μιλησω? Πως αποψε θελω μονο να γελασω? Αν σε παρω αγκαλια χωρις λογο και αν σου πω πως ποναω που περναει ο χρονος και εμεις χανομαστε σε λεπτομερειες? Εχω ενα φοβο με φ μικρο μπροστα να χανεται για λιγο η βαρυτητα του και να νομιζω πως το ονειρευομαι. Ισως τελικα να μην ειστε εσεις που μιλατε μπερδεμενα αλλα εγω. Κι αν ο φοβος μονο ειναι ο χρονος, που εχει την ταση να μας ξεγυμνωνει και να μην επιστρεφει...? τοτε τι αλλο μενει? Ο θανατος?... Κανεις δεν τον θυμαται τωρα πια.. ειναι σιγουρο πως ολοι θα ζησουμε για παντα. Χαθηκε κι αυτος μαζι με τον αυθορμητισμο και την αληθεια μας..

Και ολα γυριζουν γυρω-γυρω και θελω να πω με λογια απλα, να σου δωσω να καταλαβεις, πως δ ε ν υ π α ρ χ ε ι ο φοβος. Τον φτιαχνεις καθε φορα που δεν πιστευεις στον εαυτο σου, που δεν σε ακους, που δεν ξεχωριζεις, που μασας οτι σου δινουν και δεν ξερεις αν πρεπει να πεις πως δεν σ' αρεσει.

Ο φοβος γεννιεται και πεθαινει την στιγμη που εμεις επιλεγουμε. Στην πραγματικοτητα κανεις μας δεν γενηθηκε "φοβωντας". Τον ανεθρεψαν κατι κοινωνιες με σαπισμενο παρον, κατι ανθρωποι χωρις ζωη και κατι μυαλα με ζηλια. Κατι ανασφαλειες μοναξιας και η ανικανοτητα να υπαρξουμε μονοι σε ενα αβεβαιο αυριο.

?

"Αν δεν ειχες φοβο τι θα εκανες?"

Απλη μεταφραση γιατι ακομα δεν εχω λογια...

"En una otra inmensidad latente"

Χαρακτηριζομαστε για την απεραντη αδιαφορια μας, μπροστα στο αυριο που δεν ειναι δικο μας, μπροστα στο πονο που δεν μας πονα.

Περιβαλλομαστε απο ενα αιωνιο κενο, γεματο με οσα δεν καταφεραμε στη ζωη μας καλα τυλιγμενα, να τα ονομαζουμε ασφαλεια και οχι βολεμα, και να μας παιρνουν αγκαλια το βραδυ για να μην κρυωνουμε απο τις τυψεις.

Διαθετουμε καθε επιθυμια ικανη να ανατιναξει καθε σαπισμενο εαυτο μας, κι ομως τους ντυνουμε ζωντανους και περπαταμε στρατιωτακια υποκινουμενα απο "επιθυμιες συμφεροντα" και θαβουμε κοκκαλα παλιων μας ποθων σε ονομαζομενα αμαρτωλα νεκροταφεια.

Να μην περναμε ουτε απ' εξω δεν πρεπει.

Θα μας κακοχαρακτηρισουν.

Σε μια αλλη λανθανουσα απεραντοσυνη λοιπον..

*Ο τιτλος στιχος με μικρη παραλλαγη απο Novembre: Jules