Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

3:05

Και ανασα. Νομιζω μου τελειωνει η ανασα. Και θελω να βγω εξω. Να βρεχει. Και να ουρλιαζω μεχρι να βγαλω αιμα. Και φιλίες. Και ολο θα με βοηθησεις? Και θελω να μεινω μονη τωρα. Και γιατι ποναω ρε γαμωτο? Αυριο θελω να ξυπνησω μεσημερι. Και καθε μερα. Για να μου μενουν λιγες ωρες μεχρι τη νυχτα ξανα. Και δολοφονιες. Και τι ειναι η ζωη ρε? Και μπατσοι. Κινουμενα οπλα. Ελατε το χαραμα να με σκοτωσετε κι εμενα να λυτρωθω. Και λαθη. Αν ερθεις το πρωι εκει θα ειμαι. Και το απογευμα. Και ειδικα το βραδυ.. Παντα αυτο το εκει. Και σταθερα. Καμια αλλαγη. Και παρελθον. Και ολα εκει μεσα. Σε μια μεγαλη σακουλα κρυμμενη κατω απο το κρεβατι μου.Και με νοιαζει ρε γαμωτο που πεινας. Και με νοιαζει που κρυωνεις. Και δεν θελω μονο να σε κοιταω. Και αναρχια. Και ισοτητα. Και ισως και ουτοπια. Και τι ειναι ρε η εξουσια? Απο αυριο θα εχω κι εγω λιγη. Γιατι ετσι. Και συμβιβασμος. Και τον μισω ρε. Και με μισω κι εμενα στο τελος. Και αναγκη. Παθος. Τρελα. Θελω να βγω στο δρομο, να φοραω πολυχρωμα ρουχα, να σε φιλαω χωρις να σκεφτομαι τιποτα μονο να νιωθω, και να μην σε αφηνω να φυγεις. Αναγκη. Παθος. Τρελα. Αυτα πανε μαζι τελικα... Και θελω να βρω τι θελω. Να κοιμηθω ηρεμα. Να ξυπνησω με ενα μεγαλο χαμογελο. Και αερα. Θελω αερα. Πνιγομαι. Να μην μυριζω ομως. Τιποτα. Βρωμισα εδω περα. Θανατος. Βρωμισε θανατος εδω περα.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Snuff reality





Τα πιο αχρωμα βραδια συνειδητοποιω πως η σκια μου στεκεται στο τοιχο και απο τα ακρα της σταζει μπογια.

Πως στο απεναντι διαμερισμα ολο το χρωμα το εχουν κλεισει στο συρταρι και αυτο ουρλιαζει μα κανεις δεν το ακουει,
ολοι απουσιαζουν χωμενοι σε ενα τηλεοπτικο παρον.

Πως στο παρακατω στενο βρωμικα ποδια και πεινασμενα χερια σκεπαζονται με το περιθωριο για να μην κρυωνουν κι αποψε.

Πως η αληθεια μου δεν βρισκεται στα λαμπερα ρουχα και βαψιματα (σας), γιατι μολις ξεπληρωσουν το χρεος τους ξεφτιζουν σαν να μην υπηρξαν ποτε.

Πως καποιοι καποτε-τωρα-για παντα χαιρονται να πιστευουν πως η εξουσια ντυνεται με ελευθερια, χωρις να βλεπουν πως η εξουσια την σκοτωνει.

Πως παντα θα υπαρχει εκεινο το πληθος ματιων να παρακολουθει απο την γωνια του υποδυομενο ενα χαμογελαστο κοινο.