Καποια βραδυα φανταζομαι φασαρια. Δρομους με τεραστια φωτα να αναβοσβηνουν και μεθυσμενους να ξερνανε σε γωνιες διπλα σε σκουπιδια. Μυρωδιες και ζέστη, ωρα αργαμιση και να νιωθω πως ολοι τωρα ξυπνανε. Δεν τους θελω αυτους τους δρομους. Τους σιχαινομαι. Κραταω ενα μπουκαλι ουισκι λιγο φτηνιαρικο και ενα χαμογελο στο δεξι μου χερι. Εχω κρυψει στην τσαντα μου πολλα βλεμματα και αλλαζω φορωντας τα καθε φορα που νιωθω αυθορμητη. Φοβαμαι τοσο πολυ και εχω μουδιασει παντου. Και δεν ξερω αν ειναι απο το ποτο ή που ειμαι μονη μου εκει εξω με μια ελευθερια τρομαχτικη. Αλκοολ ναρκωτικα οργασμοι και ολες οι "ανηθικα" βαφτισμενες πραξεις απο την κοινωνια της προκαταληψης. Με περικυκλωνουν και τις δεχομαι αβιαστα-λυτρωτικα-παθιασμενα και σαπιζω μεσα μου ομως δεν φαινεται, ενας Ντοριαν Γκρευ και εγω και ολοι σας. Σε δρομους μεγαλους πορτοκαλι ζεστους και ε(/η)ρη(/ε)μους θελω να περπατησω γιατι η ζωη τελειωνει γουλια-γουλια οπως το φθηνο ουισκι μου. Ξεπουληθηκαμε στο ονομα της ξεφτιλας της παρακμης της δοξας και της "πλουσιας" ευτυχιας. Παζαρεψαμε τον θανατο, την αιωνια νιοτη, την αιωνιοτητα. Σε υπογειες διαβασεις βουταει η ψυχη μας και γυρω-γυρω σταζει η συνηθεια και ο συμβιβασμος.
Στην ακρη του δρομου θα ειμαι και τα φορτηγα θα περνανε κουβαλωντας τροφικες συνηθειες. Μην σταματησει κανεις, μονο να προχωραω θελω.
Την πινω την γουλια μου.....
