Ξεχασμένοι σε ράφια σκονισμένα
Χρονια τωρα ψαχνω να βρω έναν σεισμο να με πεταξει κατω
Και μεσα μου αναθιμιασεις οργισμενων πονων
Να σπασω και να βγουν τρομαχτικα γρηγορα γιατι δεν εχουμε πολυ χρονο
Εικονες ξεσκισμένες και γυμνες αποστασεις γιατι καθε επιθυμια μονο γυμνη απελευθερωνεται
Καλωδιωμενες διαδρομες αυθορμητων πραξεων ακολουθω για να πεσω στο κρεβατι σου
Να αγγιζω τα παντα σου με τον φοβο πως ισως με σκοτωσεις
Να αγγιζεις τα μεσα μου στιγμιαια για να μην με νιωθεις
Γιατι ποτε κανεις δεν θα παψει να καρφωνει αδιαφορίες οταν αλλαζουμε πλευρο με προσμονες
Γιατι καθε αληθεια μας κρυβεται πισω απο ψεματα δανεισμενων εαυτων μηπως και γλιτωσουμε το υπεταρτατο εγω μας
