«Μαζί σου ωρίμασα.
Άνοιξα κρανία στα δυο και ξεχύθηκα σε πράξεις αιώνιας υποσχόμενης ελευθερίας.
"Δεν είναι οι άνθρωποι φυλακές" μου είπες κι εγώ σε ακουσα και τα ‘μπλεξα με όσους μου έτυχαν. "Δεν είμαστε όλοι από πυλό" σκέφτηκα και είχα λάθος. Κολλησες στο δρόμο μου μια μέρα που έβρεχε, έχασες λογική και παπούτσια ασφαλείας σου και τώρα γυρνάς ξυπόλητος, μα νομίζω ότι σ’ αρέσει.
Παραλληλα βαδιζουμε, μπλεκομαστε τα βραδια, χερια-μαλλια-αποστασεις-ανασες
και το πρωι τα ματια εχουν γεμισει και σταζουν ιδρωτες οικειότητας»
Αν ηθελα καπως να μοιαζουν οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν ετσι.
