Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Is this your Night...??



Ατελειωτα ξενυχτια γεματα με προσποιητα χαμογελα, μονοτονες μουσικες γαρνιρισμενες με εμπορικες εναλλαγες για να τις αποκαλουν διασκεδαση, αμετρητα εξοδα σε δηθεν μαγαζια που κανεις δεν αποκαλει κεντρα εκμεταλλευσιμου ερωτα, ευκαιριες σκορπισμενες μονο της μιας βραδιας και λιγο παραπανω, ψευτικα λογια ντυμμενα με κοκκινο κραγιον και ψηλοτακουνες γοβες, μια εξαθλειωση που θελουν να ονομαζουν εμπειρια, ψυθιροι και βλεματα ερωτικης συνομιλιας για να καταληξουν σε ενα κρεβατι γεματο με μεθυσμενες ψυχες που περασαν και αφησαν μονο το αρωμα τους........


Και ολα αυτα μοιαζουν με νυχτερινα περασματα σε στεκια εξαγορασιμου ερωτα ομως αν τα ντυσεις με ηλικιες μικρες και εντονα χρωματα ειναι αυτο που καποιοι αποκαλουν ζωη στα νεανικα τους χρονια. Στυλ και προκαταληψεις που θελεις να φορας για να ανηκεις στην κατηγορια που καποιοι αλλοι εφτιαξαν για σενα. Και ειναι τοσα πολλα που μπορεις να διαλεξεις.......


Και τα βαζω ολα σε ενα κενο που το ονομαζω πραγματικοτητα.


Απομακρυνομαι απο αυτο και μισω καθετι που του μοιαζει.



Πηγαινω απεναντι ακριβως εκει που τα χρωματα ειναι λιγα και τα ξενυχτια ειναι βουτηγμενα σε μαυρα μερη με ασπρα φεγγαρια και υπογειες μουσικες που τις νιωθεις μεσα σου και οχι επανω σου.

Ξαπλωνω στο χωμα, λερωνομαι και μενω ετσι γιατι κανεις δεν θα με κοιταξει γι αυτο που θα δει αλλα γι αυτο που θα ακουσει απο 'μενα...

Ρουχα φτιαγμενα απο αυτους που θελουν να ξεχωριζουν, μαλλια μακρυα που εκφραζουν συναισθηματα και οχι ουτοπιες.


Και λογια γεματα δρομους που οδηγουν μεσα σου και σε κανουν να ανοιγεις τα ματια στην φαντασια...

Και φερνω στο κρεβατι μου ψυχες μεθυσμενες απο επιθυμια να πουν οσα δεν μπορεσαν και κατεληξαν να πινουν το ποτο της απελευθερωσης...



Κρινω και ας κριθω.

Ολοι για μια αντιρρηση ζουμε και ας μην το παραδεχομαστε...

8 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

Αυτό που περιγράφεις αρχικά... Το μισώ... Ειλικρινά όταν βλέπω ανθρώπους να το κάνουν, επιλογή τους βέβαια, αλλά στεναχωριέμαι με την κενοδοξία τους...
Καλύτερα στα αλλιώτικα... τα αληθινά...

La noche είπε...

Απο το ενα ακρο στο αλλο....
Κι ας μην ειναι γι "αυτους" σωστο ή ωραιο....
Λενε πως κανεις δεν μπορει να κρινει ποιο ειναι το ωραιο...ομως αν ανοιξουν τα ματια θα δουν πως ολα αυτα που ζουν ειναι ψευτικα....φτιαγμενα για να ειναι ωραια...

(Χαιρομαι που τα μισουμε μαζι...:P)

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Θα με βρεις εκεί
να τσαλαβουτώ
στα λασπόνερα της καρδιάς
κι ύστερα να φέρνω τις λάσπες
στα χρωματιστά μου σεντόνια.
Καλημέρα.

La noche είπε...

Οταν ανακατευονται τα ονειρα
μ' αυτες τις λασπες,
τοτε ξερω οτι ειναι αληθινα....

(Σ' ευχαριστω..)
Καληνυχτα...

Αμπελοφιλόσοφος είπε...

Ίσως για πρώτη φορά θα έρθω να διαφωνήσω... Όχι ότι δεν θα κάνω βουτιά στην λάσπη αλλά δεν θα μιλήσω τόσο για αυτούς αλλά για εμάς με τις μουσικές που μιλάνε μέσα. Ξέρεις, έρχεται κάποια στιγμή που αυτό το γέμισμα είναι τόσο πολύ που ξεχειλίζει και δεν παίρνει άλλο. Και πρέπει να αδειάσει λίγο. Είναι φορές που τίποτα γύρω σου δεν μπορεί να αντικαταστήσει το προηγούμενο γέμισμα που μάταια κρατάς εσύ γιατί δεν θέλεις να αδειάσεις εντελώς...

Επειδή δεν ξέρω μου δεν μπορώ να γράψω αυτή τη στιγμή ελπίζω να κατάλαβες έστω κάτι από αυτά που ήθελα να περάσω...

La noche είπε...

Nomizw oti katalava....
Den me noiazei an diafwneis...moy arkei poy ksereis toylaxiston na "voutas sthn lasph..."

Kalhnyxta soy...

Ανώνυμος είπε...

καθε φορα που αγγιζεις το keyboard και γραφεις , ματωνω... ξεκολλας καθε ψευδαισθηση απο το δερμα μου τοσο αποτομα...βλεπεις σε αυτη τη γκριζα πολη αυτο που περιγραφεις ειναι ο κανονας κι οχι η εξαιρεση . αν δεν τον ακολουθησεις (οπως εγω δεν ακολουθω)εισαι τρελος,αρρωστος...
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ. χαιρομαι που υπαρχει ορυθμος της δικης σου καρδιας να ακολουθησω...
μονο που εδω δεν εχω λασπη να βουτηξω, το τσιμεντο βλεπεις κυριαρχει εδω...
σου στελνω ενα ζαχαρομενο φιλι.
σε σκεφτομαι παντα κι αναπνεω σαν εσενα...(καποιες φορες...δεν υπαρχει καθαρος αερας...)
απο την γριζα ψευτο-πολη...

La noche είπε...

Και μονο που δεν ακηκεις στον κοσμο τους εχεις
γκρεμισει το τσιμεντο γυρω σου...το βλεπεις αλλα ειναι κατεστραμενο...ειναι πεα απο αυτα που θες...εισαι εκει διπλα στην λασπη σου...αλλα φοβασαι να βουτηξεις μηπως η τοσο ευτυχια σε ρουφηξει και δεν μπορεσεις να την απολαυσεις...
μην ανησυχεις ομως..εκει κατω ειναι ενας αλλος κοσμος...δεν εχει γκριζα χρωματα ουτε τσιμεντα με βρωμικο αερα...εκει κατω εισαι εσυ...εγω..εμεις που ζουμε χωρις να μας νοιαζει αν θα μας πουν τρελους ή αρρωστους....