Ο ΚΟΕΜΤΖΗΣ ΣΤΟΝ Γ.ΛΙΑΝΗ* ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ:
«Αγαπούσα τους ανθρώπους
κάποτε μου έγινε αφάνταστα δύσκολο να τους αγαπώ... από τότες που χτύπαγαν τον πατέρα μου, από μικρό παιδί, απόχτησα ένα μίσος κατά της αστυνομίας.
Την αστυνομία την εννοούσα σαν κράτος της Δεξιάς και την μισούσα. Την μισούσα και την σιχαινόμουνα όσο τίποτα στον κόσμο. Δεν έκλεψα ή δεν αδίκησα ποτέ μου έναν φτωχό ή έναν ιδεολόγο ή έναν ρέστο. Είχα αδυναμία στους αστυνομικούς! Όταν σε προδίδουν οι άνθρωποι αγαπάς αόριστα τον κόσμο. Είναι λιγότερο βασανιστικό αυτό».
Το Τραγουδι: «Μακρύ ζεϊμπέκικο του Νίκου» απο Δ. Σαββοπουλο
Η Ταινια: "παραγγελιά" του Νίκου Τάσσιου
Η ζωη του γινεται τραγουδι και υστερα ταινια. Ο Θανατος απο χερι ανθρωπου δεν μπορει ποτε να ειναι ενα "σωστο" τελος. Ακομα κι αν δεν εχει ερθει η ωρα να πουμε τι ειναι το σωστο και τι το λαθος, κι αμφιβαλλω αν θα μπορεσουμε ποτε. Περα απο εξουσιες και δυναμεις ολοι εχουμε την καταρα να μας στοιχειωνει, την ιδια ακριβως τυχη και ατυχια μαζι, να θελουμε να λεγομαστε ανθρωποι. Να εχουμε μυαλο και ψυχη που αλλωτε το πρωτο οδηγει το δευτερο αλλα και αντιστροφα. Κι ας φτανω τωρα να δικαιολογω εναν δολο-φονο, το κανω γιατι περα απο την λογικη ερχεται ο πονος, η ψυχικη ασθενεια, οι αναμνησεις, το ανεξελεγκτο μισος και εκεινη η λεπτη-λεπτη σχεδον αορατη γραμμουλα, που καμια φορα την ξεπερναμε με ενα αλλο μας κομματι εαυτου, για να φτασουμε να αναρωτιομαστε για την υπολοιπη ζωη μας: γιατι..?
Η συνεχεια θα μπει απο πανω, οταν την γραψω...
*Προς απλη πληροφορηση: βουλευτης του Πασοκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου