Δεν θα το γραψω με λεξεις απλες
δεν με νοιαζει αν κανείς δεν καταλαβει
το γραφω για μενα
για σενα
και δεν θελω ουτε κι εσυ να το καταλαβεις,
γι' αυτο.
Καμια φορα σου μιλαω και δεν ειναι που μιλαω σε 'σενα
αλλα σε καθε ξεχασμενο θελω που εκανα πιο δικο μου απο ποτε.
Δεν ειναι που εγω τραβαω με πεινασμενα χερια με λυσσασμενη σαρκα
κομματια για να ενωσω το παζλ μου,
ειναι που κι εσυ τραβας ασπρες γραμμες
ηρωινη απομακρυνσης
να την ποθω επειδη ποτε δεν θα την εχω.
Ανοιγεις συραγγες αυτοχειρος εκτελεσης
να ανατιναζεις στα κρυφα καθε συναισθημα που τυχον γεννιεται
να βλεπω καπνους οταν χαραζει,
προειδοποιηση οτι πριν βγει ο ηλιος
πρεπει να ντυθω
να μαζεψω τα τελευταια σκουπιδια μου
-κομματια εαυτου τα λεω τετοιες ωρες-
και να παω παρακατω.
Να χτυπησω αποθηκες που ποτε δεν θα ανοιξουν
και τελος
να μαθω
πως
πρεπει να κλεισω
ε-γ-ω
την δικια μου.
Αρκετο κρυο μου εδωσα.
Θα με ζεστανω με την δικη μου φωτια..
χωρις καπνους
χωρις υπογειες ανατιναξεις...
μονο με ενα σπιρτο
αποτελεσμα ξεχωριστης πορειας υπαρξεων.
*Αυτο που καμια φορα πληγωνει ειναι πως
το μονοπατι σου, στο διαλεξαν αλλοι
για να μην περπατας στο δικο τους
Φωτο:http://nerdynotdirty.deviantart.com/art/there-are-roads-in-our-shoes-94047459
6 σχόλια:
κατι γνωριμο διαβαζω... πασπαλισμένο με τη δικη σου ολοτελη μαγεία...
Τον εβγαλα μεσα απο ενα παραμύθι.Τον αποτύπωσα πάνω σε ένα περαστικό. Έμοιαζε να φτίαχτηκε για μένα.Μια γλυκειά παραζάλη από τα μαύρα μαλλια και το λευκό δέρμα.
Να τον κλείσω μέσα μου και να αρχίσω να τρέχω (για που;).
Δεν είχα αλλα στοιχεία, άρχισα να σκιαγραφώ τη χροιά της φωνής του και το αγγιγμά του.ανατριχίλα.
Έκτος πραγματικότητας ακόμα μια φορά.
Τι ειναι πραγματικότητα και ποιος άθλιος την ορίζει?
Πόσο μάλλον εκείνος που σε κοιταξε στα μάτια και σε αγγίξε με τα ζεστά του χέρια...
Πως να ξεφύγεις από τα νήματα της φαντασίας που οργιάζουν για το μετά. Το επόμενο πρωί, το επόμενο τηλεφώνημα, το επόμενο φιλί και αγγιγμα... Η επιβεβαιωση απο τα λόγια του -που ακουγονται απο το κεφαλι μας κ οχι απο τα χειλη του(σ)- Ναι.Ειμαι.Δικος.Σου.και Σήμερα.
κόκκινος έρωτας σαν αίμα και φωτιά.
καιει...
"Τι ειναι πραγματικότητα και ποιος άθλιος την ορίζει?"
Πραγματικοτητα και Φαντασια.
Καμια φορα μπερδευονται και εισαι στο μεταιχμιο.
Δεν ξερω τελικα που ανηκω.
Αν η δικη μου πραγματοκοτητα ειναι η δικη σας φαντασια...αλλα ακριβως επειδη ειναι δικη μου, ισως και να ειναι μια απλη φαντασια...
πραγματικοτητες λοιπον...οταν ειναι πολλες αποτελουν ξεχωριστες φαντασιες..
ο,τι και να ειναι...εχει ο,τι της δινω εγω...
μορφες...υπαρξεις...πλασματα...αρωματα..αγγιγματα...βλεμματα... ολα οσα ερχονται μετα στην πραγματηκοτητα σας σε μενα βρισκονται ακριβως εδω... τα εφτιαξα για να τα βλεπω οποτε θελω..τωρα και μετα...και παντα...
μην πονας που ειναι απλα το παραμυθι σου... εσυ το εφτιαξες..ειναι δικο σου στην φαντασια σου..δεν ηταν ομως ποτε στην πραγματηκοτητα τους...
μην πονας για κατι που εχασες ενω ποτε δεν ειχες...
ειναι ωραιο να ξερεις οτι υπαρχει καπου εξω..κοβει βολτες σε αλλες πραγματικοτητες..και καποια στιγμη θα συναντησει την δικη σου...
Ο Ναι.Ειμαι.Δικος.Σου.και Σήμερα. αν8ρωπος μου χτυπησε την πορτα σημερα το πρωι.. Κρατουσε ενα πρασινο τριανταφυλλο και μου το προσφερε με ενα υγρο φιλι στη καρδια.. Μου ζητησε κοκκινο καφε και την προσοχη μου... Τον κοιταζα επιμονα και με λαχταρα να ανακαλυψω και την τελευταια σπιθαμη του προσωπου του , σαν να ηταν η τελευταια φορα που τον εβλεπα σαν να μου εμενε αυτη η μερα, αυτη η ωρα μονο μαζι του.. Μου ειπε μια λεξη.. "Τελος" την εχει ονομασει ο κοσμος τον αν8ρωπων .. Εκανα πως δεν καταλαβα.. Δεν ηθελα να καταλαβω .. Ηθελα να μεινω ακομα στο παραμυθι μου.. Και ετσι, ο ανθρωπος Ημουν.Δικος.Σου.Μεχρι και Σημερα. ανοιξε την σοκολατενια πορτα και εξαφανιστηκε για παντα..
(Καποια απο) Τα σκοτεινα παραμυθια δεν εχουν χρωματιστο "Τελος"...
Το μονο "τελος" ειναι χωρισμενο στα δυο.. τα πιο χαμογελαστα χρωματα τα παιρνει αυτος που φευγει απο το κατωφλι της σοκολατενιας πορτας..και τα πιο ξεχασμενα αυτος που μενει πισω...
Σοκολατενιες πορτες,τοσο λαχταριστες στην οψη,σχεδον σκανδαλωδεις και αμαρτωλες...σε μαγνητιζουν κ συ αποφασιζεις να τις γευτεις,να τις περασεις και να σε παρασυρουν στη ζεστη,κοκκινη γευση του φιλιου του..τοσο κοκκινη,που σε ζεσταινει..οπως αυτη η αγκαλια..που ανοιγει κ συ χανεσαι κ δν χρειαζεσαι κανενα μονοπατι για να γυρισεις..ερχεται ομως η ωρα που αυτη η ασπρη γραμμη διαγραφεται κι οχι απο το δικο μου χερι,του σχεδιαζει το μονοπατι της επιστροφης του κ βρισκει τον τροπο να φυγει απο τη σοκολατενια πορτα να παρει στην αγκαλια του το χρωματιστο του τελος,να χαμογελασει και να την κλεισει δυνατα,σχεδον να την σπασει απο φοβο μηπως κ θελησω να την γευτω ξανα..παιρνω ενα κομματι της πορτας του το βαζω στ στομα μ και για πρωτη φορα γευομαι αυτη τη γλυκια πικρα του τελους του και παιρνω αγκαλια τα πιο ξεχασμενα χρωματα να μου θυμιζουν το μουντο μου παραμυθι και να μ σιγοψιθυριζουν τη μουσικη του τελους του...
το πιο δυσκολο σε ενα παραμυθι δεν ειναι να το φανταστεις ειναι να μπορεσεις να διαβασεις το τελος που οριζουν οι αλλοι κ να παρεις ανασα...
narfy!
"Να περπατατε σε παραλληλους κοσμους..
Να εισαι διπλα..
μα εσυ σερνεσαι και δεν σε βλεπει...
καποτε εσκυψε το κεφαλι, δεν σε πατησε...απλα σου εδειξε με το χερι που να πας..-ευγενικη απορριψη συμπορευσης- ισως καποτε να σπασεις την γυαλα του και να κολυμπησετε μαζι. ψαρια-πουλια-κεφαλια-σωματα-χερια-μυαλα-ανοητες λεξεις να συνδεθουν και να μην ξεχωριζουν δρομους-μονοπατια-παραμυθια-ζωες."
Την καλησπερα μου..
Δημοσίευση σχολίου