Buenas noches

Λιγο πριν στριψεις Αλεξανδρας, 2.30 το πρωι, οι υαλοκαθαριστιρες να εκπληρωνουν το χρεος τους και το ραδιοφωνο επισης. Πλησιαζει διαστακτικα το αμαξι και κοιταζει μεσα, σα να ψαχνει καποιον γνωστο.
Αυτο μονο, κρατωντας μια ομπρελα και μια πλαστικη τσαντα στο ιδιο χερι και το αλλο απλα ειναι μαζεμενο κοντα στο στηθος. Γυαλια, μπουφαν αστικοπληρωμενο και γυρω στα 60. Δεν μπορεις να δεις τι ζητα. Δεν εκανε την κινηση καν να σου μιλησει. Μονο μενει να σε κοιτα. Νιωθεις οτι εχει σταματησει εκει διπλα στο φαναρι και τωρα να! περιμενει τη γυναικα του να περασει απεναντι για να πανε σπιτι μαζι μετα απο επισκεψη σε φιλικο τραπεζι. Σαββατο βραδυ και η τριτη ηλικια το εριξε εξω σημερα.
Και το φαναρι γινεται πρασινο, κι ετσι οπως τον προσπερνας διακρινεις το μαζεμενο χερι: τρια πακετα χαρτομαντιλα και λογικα εχει κι αλλα αυτη η πλαστικη τσαντα...


Μια ιστορια για το τελος, γραμμενη με λυπη και τρομο.
"Αυριο θα ειναι ολα καλυτερα" θα πω για καληνυχτα και θα φυγω.

Αυριο δεν ξερουμε που θα ειμαστε. Τι θα τρωμε. Με ποιον θα κοιμομαστε.
Γιατι μας νοιαζει τοσο το αυριο;
Απαντηση σ' αυτο παρακαλω; κανεις;

Buenas noches λοιπον, και ισως τα ξαναπουμε.