Μια θλιψη μεσα στο απειρο και ενα χαμογελο στην αιωνιοτητα...
Παταω πανω στο συννεφο της κατατροφης και του ζηταω να μην με κραταει αλλο... να με αφησει στην μοναξια μου και φευγοντας να παρει μια σταγονα απο το αιμα μου...
Δυναμωνω την μουσικη της εξαρτησης στα αυτια μου
και γινομαι ναρκωμανης της απελευθερωσης,
μηπως και καταφερω να δω το ηλιοβασιλεμα τα μεσανυχτα...
Και μενω πισω... πολυ πισω...
Στο σκοτεινο δρομακι με ολους τους ερωτες να με στοιχειωνουν.
Χανομαι στην μουσικη και γινομαι φαντασμα, οπως αλλωστε μου ταιριαζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου