Φωναζω με τα ματια,
γιατι εχει ησυχια και ο κοσμος θα με ακουσει.
Κι αν ανεβω ψηλα να σας κοιταω ολους θα σας βρεξω με το δακρυ.
Γιατι αυτη μοιαζω να ειμαι, ενα συννεφο που ολο βρεχει...
Κανεις δεν με βλεπει γιατι ολοι κοιτανε κατω, δεν τους νοιαζει εχουν ομπρελες.
Θα βγω απο μεσα μου, θα με στιψω και θα με απλωσω στα πιο αληθινα παραμυθια γιατι εκει τα ψεμματα θα ειναι αληθεια.
Κι οταν ξημερωσει θα κοιμηθω γιατι θα φοβαμαι να γυρισω πισω... θα μεινω εκει μεχρι να νυχτωσει για να ξυπνησω ζωντανη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου