Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ατιτλο. Τιποτα πιο Αληθινο.


Καθε φορα το ιδιο
ενα καναλι που γυρνα ξανα και ξανα
για να το βλεπω καθε που νομιζω πως τα καταφερα
και δεν ειναι ολα το ιδιο πια.

Και δεν ειναι ρε γαμωτο που θελω να ειμαι δυνατη,
ειναι που θελω να μην ποναω αλλο.

Μονο θρηνους και πληγες
ουτοπιες και ψεματα,
να με παταω κατω να με σερνω να με γδυνω,
-μπροστα σας-
οπως εμαθα καποτε και δεν ειχα καταλαβει ποσο θα μετανιωνω τωρα.
Να καταστρεφομαι
να μοιραζομαι
να χανομαι στη ζωη
να ξεσκιζω αναμνησεις ορια ποτα νυχτες τελη κοσμους πραγματικοτητες
να με διαλυω -και να με ξαναφτιαχνεις-
να ουρλιαζω να ξεφτελιζομαι να κομματιαζομαι
να φτυνω αιμα αδιακοπα-αμετακλητα-διψασμενα.


Γιατι καθε βραδυ που μεθαω
ξερω πως ολες μου οι ζωες θα ειναι ιδιες.
Και δεν με νοιαζει να πινω μεχρι να ξεχασω...
να πινω μεχρι να γινω ενα με μενα.
Αληθινη.
Αιωνια.
Ζωντανη.


**Η Εικονα απο ποιημα της Κ.Γ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: