Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Always that Fucking end


Ειναι ολοι οσοι εχουν χερια
για να αναβουν τον θανατο
και να σβηνουν ζωες.



Να τα καψουμε ολα.
Να εχουμε ασπρο και μαυρο να βλεπουμε
γιατι και τα πολλα χρωματα κουραζουν.
Να μας νοιαζει το τωρα και το ψευτικο μετα.
Να λεμε αληθειες
οτι καθε πρωι χαμογελαμε βλεποντας αθωα προσωπα στον καθρεφτη
οτι αγαπαμε θαλασσες και βουνα γιατι μας προσδιδουν αλλη μια αθωοτητα αυτα τα λογια
οτι θα διναμε ακομα και τα λεφτα μας σε οσους μας χρειαζονται
οτι ποναμε που αυριο θα ξυπνησουμε και δεν θα εχουμε να δωσουμε αερα στα παιδια μας να αναπνεουν.

Και ψεματα.
Μοναχα ψεματα.
Να λεμε πως καθε πραξη μας κρυβει κοινο συμφερον
πως ποτε δεν ζηταμε ανταλλαγματα για ο,τι κανουμε
πως μια μερα θα ανοιξουμε την πορτα και θα ζησουμε λιτα
πως δεν εχουν χρωμα υπουλο τα βραδια μας
και πως ποτε δεν θα πατησουμε ανασες για να επεκτεινουμε τον χωρο μας.

Εχω κι αλλα να πω
μα καθετι βουλιαζει οταν το γραφω.

Ματαιοτητα.

Καθε πρωι που θα κοιταμε απο το παραθυρο
το πρασινο θα φευγει,
το μπλε θα σαπιζει ,
και καθε ανασα μας θα βρωμαει καμενη ζωη.

Καθε φορα που θα ζηταμε αερα
το οξυγονο θα γινεται δηλητηριο.

Και καθε λεπτο που θα ουρλιαζω ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ
θα ξερω πως μετα απο μια παυση παντα υπαρχει η συνεχεια...

Ολοι εδω λοιπον,
σε ενα τελος που μοιαζει μαυρη αρχη
να πεταμε σκουπιδια σε ενα επαναλαμβανομενο αυριο
και καθε φορα που καποιος μας πληγωνει
να περιμενουμε ποτε θα το ξανακανει.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: